Sana Çarpmasına İzin Ver!

Başka türlüsü zor. Duygular, insanlar bir anda kayıp gidiyor bir yanımızdan, bedenimizden, zihnimizden...

Nelerin bize çarpmasına izin veriyoruz bu yaşamda? Nelerin geçip gitmesine izin veriyoruz? Şu an bana ne oluyor sorusunu, nasıl hissettiğimizi kendimize ne kadar soruyoruz?

Kendimi teğet geçtiğim çok zaman oldu. Bu da geçer dedim, yürüdüm gittim. Şimdi neyi teğet geçtiysem önüme çıkıyor tek tek. Yaşamadığım her duygu, itiraf edemediğim her an yüzüme vuruyor kendini aynada, benim aynamda. Halının altına süpürdüklerim görünür olmaya başladı tek tek. Tekrardan halının altına süpüremiyorum, görmezden gelemiyorum. Hem insan acısını da hissetmeli, yaşamalı sonuna kadar. İçimden böyle diyorum. Haydi yüzleş! Haydi yap bunu! Çünkü yüzleşmezsen geçmeyecek, yüzleşsen de geçmeyecek belki ama en azından bileceksin yaralarını. Hem kendine daha çok açılacaksın. Farklı rollerini keşfedeceksin belki de.

Her şeye dayanıklı olamıyoruz, tek bir rolümüz de yok bu yaşamda. Her birini göğüslemeye çalışırken nasıl dayanıklı olabiliriz ki? Yaşamak gerçekten zor ve zahmetli. Rollerimizin arasında dans ederken, kendimizi ararken hırpalanıyoruz, bazen teğet geçiyoruz kendimizi. Mutluluğu arıyoruz bir şekilde. Ama mutluluk ne ki gerçekten? Hazlarımızın toplamı mı? Yoksa korkularımızla yüzleşerek nehirlere akmamız mı? Yoksa kendi ritmimizi mi bulmak?

Mutluluk “an”larda saklıymış. Yakalamakta zorlandığımız milyonlarca “an”ımız var. Bu anlara süpürdüğümüz bir sürü acı var, bir çoğı bir şekilde karşımıza çıkan.

Hep düşünüyorum kendi ritmimde anda kalabilir miyim diye. Kendi ritmimle var olabilir miyim? Kendi ritmim yaşadığım evrenin ritminden farklı mı? Asla cevap bulamadığım bazı zorular bunlar. Zira kendi ritmimi de bulduğum pek söylenemez.

Sessizlikle başladı, “an”lara bıraktım kendimi. Yolumu yürümeye devam ediyorum. Yolda neler varmış bir bakıyorum kendimce. Yapamama hissiyatım geliyor bazen, sonra olsun diyorum. Devam ediyorum. Acılar geliyor bir taraftan. Onlara selam veriyorum. Ah! Siz de mi burdaydınız? Anılar, mutluluklar, hüzünler, dostlar, hayal kırıklıkları, beklentiler, tüm yaşanmışlıklar bir yerlerde duruyor.

Bende benim yolumda!

Sende senin...

Hepimizin kendi yolunda!