Pardon! Giderken Bir Yanım Boşlukta Kaldı! Geri Alabilir miyim?

Giderken bir yanımı orada bıraktım. Boşluklu halimle attım adımlarımı. Her adımda boşluklarım biraz daha boşluk oluyordu sanki. Boşluklar büyüdü, büyüdü sonra bir baktım sanki ben koca bir boşluktum. Nereye gideceğini bilmeyen, savrulan bir boşluk. Bedeni sarmalayan boşluk olur mu peki? Boşluğun kendisi zaten kaplamamak üzerine kurulu değil mi? Buna içkin değil mi? Yine bir kafa karışıklığı!

Ayrılık zordu ama yaşanmayacak gibi de değildi. Boşluklu da olsa... Boşluk ayrılığı da içine alır mıydı? Hem o zaman ayrılık artık ayrılık olmazdı. Boşluk olurdu. O zaman da boşluğa dair, boşluğa dahil olurdu. Zamanla boşluk hiçliğe karışırdı belki. Sonra da başka ayrılıklar gelirdi ama unutulurdu.

Ah bu zaman. Zaman en iyi şeyi kendiyle yazmaz mı?

Evet öyleymiş. Bunun için de beklemek gerekirmiş. Beklemek, inanmak, umut etmek ve bir bakmışsın boşluk. Boşluğu bekliyoruz sanki. Anlamak için bekliyoruz. Boşluğu anlamak için belirsiz bir zaman içerisinde bekliyoruz.

Tam bu sırada:

Ahh.. Önce yarık, sonra ayrık oldu. Ayrık ve yarık karşı karşıya durdu. Beklediler, baktılar. Hala ayrık ve yarıktılar. Yanlarında da boşluk. Boşluk oradaydı. Vardı.

Yarık ve ayrığın arasında acı belirdi birden. Boşluğun acısı. Yokluğun acısı. Yok olanın acısı. Bir yandan da keyif veren bir yanı vardı bu acının. Giderek güce dönüşmeye, büyümeye başladı. Filizlendi. Şu an ayrık, yarık ve boşluk acı etrafında bir bütün olarak duruyorlar. Ayrı ayrı bir bütüne doğru koşuyorlar. Tamamlanmaya çalıştılar ama bu mümkün müydü? Zaman: "Hayır!" dedi.

Neyse... Tamamlanmaya çalıştıkça bağlanan kabuklar belirdi. İçerde o hassasiyet vardı ama artık eskisi kadar acıtmıyordu. Mesela en ufak bir darbede hissedilmiyordu. Giderek iyileşiyordu ve boşluğa karşıyordu. Tabii zaman içerisinde.

Acı var olmaya devam edecekti.

Ve biz ikimiz sonunda artık iki ayrıktık.

Kabuk bağlayan iki ayrık.

Acıları olan iki ayrık.

Boşluklarıyla beraber.

Tabii zamanla birlikte.